Δύο βασικά εμπόδια στην πνευματική μας εξέλιξη
by Atman Nityananda
Δεν έχω χρόνο για πρακτική
Το “δεν έχω χρόνο για πρακτική” είναι ένας από τους συνηθέστερους τρόπους αυτοδικαιολόγησης και αυτοεξαπάτησης. Είναι το κατώτερο εγώ μας που μας εξαπατά, αλλά λόγω της ταύτισής μας με αυτό, εκλαμβάνουμε το εγώ αλλά και τις απόψεις του ως εαυτό μας. Δεν είναι αλήθεια ότι δεν έχουμε χρόνο για πρακτική· είναι μια υποκριτική στάση του εγώ μας για να μην κάνουμε πρακτική.
Αν νομίζετε πως δεν έχετε χρόνο για πρακτική, κάντε μια πρόσθεση του χρόνου που ξοδεύετε στο τηλέφωνο, στο διαδίκτυο, στην τηλεόραση, στις εφημερίδες, στα περιοδικά, σε άσκοπες κουβέντες και συζητήσεις, κ.λπ., και θα διαπιστώσετε ότι έχετε πάρα πολύ χρόνο. Μάλλον σας λείπει η όρεξη για πρακτική, παρά ο χρόνος.
Για όσα πράγματα μας ενδιαφέρουν βρίσκουμε χρόνο, και για όσα δεν μας ενδιαφέρουν δεν βρίσκουμε. Αυτός είναι ο κανόνας.
Συνεπώς, μόνο αν μας ενδιαφέρει ειλικρινά μπορούμε να βρούμε χρόνο για να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας, να δούμε τι γίνεται μέσα μας, να βάλουμε μια τάξη στον εσωτερικό μας κόσμο και να ερευνήσουμε τι πραγματικά είμαστε πέρα από το σώμα και τη μάσκα της προσωπικότητας και του εγώ.
Η αναβλητικότητα
Η αναβλητικότητα είναι ένας άλλος τρόπος να αυτοεξαπατόμαστε και να μην κάνουμε πρακτική. Λέμε, για παράδειγμα, “Θα κάνω πρακτική λίγο αργότερα, αφού τελειώσω στα γρήγορα κάτι που έχω να κάνω τώρα,” αλλά όταν έρθει το “λίγο αργότερα,” έχουμε κάτι άλλο να κάνουμε ή είμαστε πια κουρασμένοι, οπότε το αφήνουμε για λίγο αργότερα ή για αύριο. Το “άστο για αργότερα” φέρνει ένα άλλο “άστο για αργότερα,” και το αύριο ένα νέο αύριο, και έτσι ποτέ δεν έρχεται η ευλογημένη ώρα να μπούμε μέσα μας, για να βάλουμε κάποια τάξη στον νου μας και να έρθουμε σε επαφή με την ψυχή μας.
Το “μυστικό” για μια ζωή αφθονίας, αρμονίας, ευτυχίας και ικανοποίησης είναι να έχουμε ένα σαττβικό νου απαλλαγμένο από επιθυμίες και εγωισμό και να ζούμε κάθε στιγμή σε συνειδητή επαφή με τον αληθινό μας Εαυτό (Συνείδηση).
🌺 Φως, Ειρήνη, Αγάπη
atmannityanada 