ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ – ΟΝ (ΥΠΑΡΧΩΝ)
by Atman Nityananda
Η Φιλοσοφία Του Παρμενίδη σχετικά με το Υπέρτατο Ον. Η αλήθεια για την φύση του ΌΝΤΟΣ, που είναι το μόνο που πραγματικά υπάρχει στο άχρονο Τώρα, τέλειο, πλήρες, ακίνητο, αμετάβλητο, άπειρο , αγέννητο και αθάνατο.
ΣΧΟΛΙΟ στο κείμενο τιυ Παρμενίδη
του Άτμαν Νιτυανάντα
Εδώ αναφέρω όλα όσα ο Παρμενίδης μας λέει για την φύση του υπέρτατου Όντος και τα οποία είναι ακριβώς τα ίδια με αυτά που αναφέρει η μη-δυαδικη φιλοσοφία (Αντβάϊτα Βεδάντα) της Ινδουιστικής παράδοσης.
Σύμφωνα με το παρακάτω απόσπασμα (ακολουθεί παρακάτω) από το ποίημα του Παρμενίδη τα κύρια στοιχεία της αντίληψης του Παρμενίδη σχετικά με το Ον (αυτό που λένε Θεό οι θρησκείες, ή Μπράχμαν στην Ινδουιστική παράδοση) είναι :
Το Ον (Υπάρχων) είναι αγέννητο και ανώλεθρο (αθάνατο, άφθαρτο)
ακέραιο (πλήρες, ολόκληρο) και ατάρακτο (αδιατάρακτο, ακίνητο), αιώνιο και ατελεύτητο (χωρίς τέλος).
Υπάρχει στο άχρονο Τώρα,
(ΠΑΡΜΕΝΊΔΗΣ: Ούτε ήταν, ούτε θα γίνει, επειδή υπάρχει τώρα)
Αγέννητο και χωρίς αφανισμό. Πάντα υπάρχει χωρίς να έχει γεννηθεί ούτε να αφανιστεί από οποιαδήποτε αιτία
( ΠΑΡΜΕΝΊΔΗΣ:Πώς θα µπορούσε έπειτα το ον να αφανιστεί; και πώς θα εδηµιουργείτο;
Γιατί δεν είναι αν έγινε, ή αν πρόκειται να γίνει.
Έτσι, έσβησε η γένεση και ούτε λόγος για αφανισµό.
Είναι αδιαίρετο, ομοιόμορφο (ομοιογενές) παντού είναι το ίδιο, ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο .
(ΠΑΡΜΕΝΊΔΗΣ: Ούτε είναι διαιρετό γιατί είναι οµοιόµορφο.
Ούτε υπάρχει κάπου περισσότερο, που θα εµπόδιζε την συνοχή του,
ούτε κάπου λιγότερο, αλλά είναι όλο πλήρες από ον.).
Το Ον είναι ακίνητο, δίχως αρχή και τέλος (απεριόριστα).
(ΠΑΡΜΕΝΊΔΗΣ: Αλλά ακίνητο, δεµένο ισχυρά στα πέρατα,υπάρχει, δίχως τέλος και αρχή, γιατί η γένεση και ο αφανισµός εκδιώχθηκαν µακριά, τ’ απώθησε η πίστη η αληθινή.
Το ίδιο µένοντας, στο ίδιο µέρος, στον εαυτό του κείται) κι έτσι σταθερό θα παραµένει.
Το Ον είναι τέλειο και πλήρες (ολόκληρο ) στον Εαυτό του, δεν του λείπει τίποτα.
(ΠΑΡΜΕΝΊΔΗΣ: ∆εν είναι, άρα, θεµιτό να θεωρείται ατελές το ον
τίποτα δεν του λείπει –
αλλιώς όλα θα του έλειπαν.)
Επίλογος
Αυτό το Ον εκδηλώνεται μέσα μας ως το φαινομενικά ατομικό Είναι ή ατομική Ύπαρξη (Συνειδητότητα).
Στην πραγματικότητα το ένα και μοναδικό Ον εκδηλώνεται ως οι άπειρες μορφές και όντα και βιώνει τον Εαυτό του ως αυτά, μέσα από αυτά ως το φαινομενικά ατομικό Είναι (Συνειδητότητα)
Η ψευδαίσθηση της ατομικότητας του Είναι δημιουργείται από τον νου και πιο συγκεκριμένα από το εγώ που είναι κεντρικός παράγοντας του νου.
Σκοπός της ανθρώπινης ύπαρξης είναι η Συνειδητοποίηση ότι είμαστε αυτή η αγέννητη, αιώνα, πλήρης και αθάνατη Συνειδητότητα ή Ύπαρξη (Ον) και να ελευθερωθούμε απο τον κόσμο των μορφών, το Μάτριξ των αισθήσεων και του νου.
ΒΊΝΤΕΟ
Τα πάντα είναι Συνειδητότητα (Θεός).
https://youtu.be/rTP2eZCVIfc?si=8SBzSAKajJpBDEBi
Είμαστε το φως της Συνειδητότητας – Νύξεις για τον αληθινό μας Εαυτό.
https://youtu.be/F3dXD14zx3w?si=_nrcfSemrVT2RaUI
Ο Αληθινός και ο φαινομενικός μας εαυτός.
https://youtu.be/JFrCsyM65jA?si=VyTW2s5Na0iv1obE
Θέματα και Αρχές της φιλοσοφίας της Μη-δυαδικότητας Αντβάϊτα Βεδάντα)
https://www.patreon.com/posts/109767635?utm_campaign=postshare_creator&utm_content=android_share
✅ ΑΠΌΣΠΑΣΜΑ ΠΑΡΜΕΝΊΔΗΣ
VI
Πρέπει, αναγκαία, αυτό που λέγεται και που νοείται ον να είναι
Γιατί το είναι υπάρχει, αλλά όµως δεν υπάρχει το µηδέν.
ετούτο σε καλώ να αναλογιστείς. Από αυτόν τον πρώτο δρόµο έρευνας σε <αποτρέπω>,
αλλά και από τον άλλον στον οποίο οι ανήξεροι
άνθρωποι περιπλανώνται, δίγνωµοι. γιατί στα στήθια τους η
αµηχανία κατέχει την πλανηµένη σκέψη τους κι όλοι τους παραδέρνουν.
Κουφοί, τυφλοί και έκπληκτοι, άκριτα στίφη που νοµίζουν
ότι το είναι και το µη είναι ταυτίζονται και δεν ταυτίζονται
και όλοι τους ακολουθούν τροχιά παλίνδροµη.
VII
Γιατί ουδέποτε θ’ αποδειχθεί ότι υπάρχουν τα µη όντα.
αλλά εσύ αποµάκρυνε την σκέψη σου από τον δρόµο αυτό της έρευνας
ούτε η συνήθεια, απ’ την µεγάλη πείρα σου, να σε ωθήσει σ’ αυτόν
αφήνοντας το βλέµµα και την ακοή σου να περιφέρονται άσκοπα
την γλώσσα σου να θορυβεί, αλλά κρίνε λογικά την πολυµέτωπη κριτική που ανέπτυξα.
VIII
δρόµος µοναδικός που αποµένει να συζητήσουµε: ότι είναι. Σ’ αυτόν υπάρχουν σήµατα
πολλά ότι το ον είναι αγέννητο και ανώλεθρο
ακέραιο και ατάρακτο, αιώνιο και ατελεύτητο.
Ούτε ήταν, ούτε θα γίνει, επειδή υπάρχει τώρα, όλο
µαζί ένα, συνεχές. Γιατί τι είδους γέννηση να του αποδώσεις,
πώς και από πού αναπτύχθηκε; ∆εν θα σου επιτρέψω να σκεφτείς
ή και να πεις, εκ του µη όντος. Γιατί ούτε να λεχθεί ούτε να νοηθεί είναι δυνατόν
το ότι δεν είναι. Τι τάχα το υποχρέωσε, ούτε νωρίτερα ούτε αργότερα, ν’ αναπτυχθεί, αρχίζοντας απ’ το µηδέν;
Έτσι, ή πρέπει πλήρες να έγινε, ή καθόλου.
Ποτέ η δύναµη της γνώσης δεν θ’ αφήσει, απ’ το µη ον
κάτι να δηµιουργηθεί δίπλα σ’ αυτό.
Γι’ αυτό και η ∆ικαιοσύνη δεν επέτρεψε ούτε να γεννηθεί ούτε ν’ αφανιστεί
– αφήνοντας να χαλαρώσουν τα ηνία-
αλλά το συγκρατεί. Και η απόφασή µας εξαρτάται από τούτο:
είναι ή δεν είναι; Κρίθηκε όµως αναγκαίο
τον ένα δρόµο να αφήσουµε, που είναι ανώνυµος και α-νόητος
-γιατί δεν είναι αληθινός-,
ενώ ο άλλος είναι αληθινός και υπάρχει.
Πώς θα µπορούσε έπειτα το ον να αφανιστεί; και πώς θα εδηµιουργείτο;
Γιατί δεν είναι αν έγινε, ή αν πρόκειται να γίνει.
Έτσι, έσβησε η γένεση και ούτε λόγος για αφανισµό.
Ούτε είναι διαιρετό γιατί είναι οµοιόµορφο.
Ούτε υπάρχει κάπου περισσότερο, που θα εµπόδιζε την συνοχή του,
ούτε κάπου λιγότερο, αλλά είναι όλο πλήρες από ον.
Γι’ αυτό και όλο είναι συνεχές. Γιατί το ον πλησιάζει και εφάπτεται στο ον.
Αλλά ακίνητο, δεµένο ισχυρά στα πέρατα,
υπάρχει, δίχως τέλος και αρχή, γιατί η γένεση και ο αφανισµός
εκδιώχθηκαν µακριά, τ’ απώθησε η πίστη η αληθινή.
Το ίδιο µένοντας, στο ίδιο µέρος, στον εαυτό του κείται
κι έτσι σταθερό θα παραµένει. Γιατί η παντοδύναµη Ανάγκη
το κρατάει δέσµιο, στα όρια µέσα που το περικλείουν.
∆εν είναι, άρα, θεµιτό να θεωρείται ατελές το ον
τίποτα δεν του λείπει –
αλλιώς όλα θα του έλειπαν.
Το ίδιο είναι το νοείν κι εκείνο για το οποίο υπάρχει νόηµα.
Γιατί χωρίς το ον, µέσα στο οποίο λέγεται
δεν θά βρεις το νοείν. Ούτε ήταν [ή] είναι ή θα είναι
άλλο εκτός από το ον, αφού η Μοίρα το δέσµευσε
να µένει ενιαίο και ακίνητο. Γι’ αυτό όλα όσα θεσπίζουν
οι θνητοί νοµίζοντάς τα αληθινά, ονόµατα είναι:
πως τάχα δηµιουργείται και αφανίζεται, ότι είναι και δεν είναι
ότι αλλάζει την θέση του και το λαµπρό του χρώµα.
Αλλά αφού έχει έσχατο όριο είναι πεπερασµένο από παντού,
όµοιο µε όγκο σφαίρας ολοστρόγγυλης που εκτείνεται
απ’ το κέντρο προς τα έξω ισοδύναµη. Γιατί, υποχρεωτικά,
ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο µπορεί να βρίσκεται εδώ ή εκεί.
Και ούτε είναι µη ον, ώστε να εµποδίζεται να ενωθεί
µε το όµοιό του, ούτε είναι ον λιγότερο εδώ
και περισσότερο εκεί, επειδή είναι ολόκληρο ακέραιο.
από παντού ίσο, λοιπόν, εκτείνεται οµοιόµορφα στα πέρατά του.
Κλείνω εδώ τα άξια πίστης λόγια και τις σκέψεις µου
για την αλήθεια. Από εδώ και πέρα των θνητών
τις δοξασίες µάθε, ακούγοντας την πλανερή διάταξη των λόγων
µου.
Καθιερώθηκε να ονοµάζουν δύο
µορφές ενώ την µία δεν θα έπρεπε
-εδώ είναι που πλανώνται-,
και τις θεώρησαν αντίθετης δοµής, τους έβαλαν σηµάδια
διαφορετικά. από την µια το αιθέριο πυρ της φλόγας,
ήπιο πυρ, ανάλαφρο, παντού το ίδιο
µε τον εαυτό του, αλλά όχι ίδιο
µε το άλλο, αλλά και το άλλο αντίθετο σ’ αυτό,
νύχτα ανεξιχνίαστη, δοµή πυκνή, βαριά.
Όλη αυτή την διάταξη σου εκθέτω, όπως φαίνεται νά ‘ναι,
ώστε ποτέ, γνώµες θνητών
Πηγή κειμένου
https://www.schizas.com/to-poiima-tou-parmenidi/
Το “μυστικό” για μια ζωή αφθονίας, αρμονίας, ευτυχίας και ικανοποίησης είναι να έχουμε ένα σαττβικό νου απαλλαγμένο από επιθυμίες και εγωισμό και να ζούμε κάθε στιγμή σε συνειδητή επαφή με τον αληθινό μας Εαυτό (Συνειδητότητα).
🌺 Φως, Ειρήνη, Αγάπη
atmannityanada 