Είμαστε η Σιωπηλή Παρουσία της Συνειδητότητας

Είμαστε η Σιωπηλή Παρουσία της Συνειδητότητας
by Atman Nityananda / blog

Το φωτισμένο κενό, το άχτιστο φως, η εσωτερική σιωπή, η σιωπηλή παρουσία, η συνειδητή παρουσία, ο παρατηρητής, ο μάρτυρας, ο Εαυτός, η Συνειδητότητα, η Επίγνωση, η Ουσία, το Είναι, η Αλήθεια, η Θεϊκή μας φύση, ο Άτμαν, η Ψυχή, το Πνεύμα, το Ταό, είναι μερικές από τις έννοιες ή λέξεις που χρησιμοποιούνται για να αναφερθούμε στην αληθινή μας φύση, το αθάνατο μέρος της ύπαρξης μας.

Δεν είμαστε ούτε το σώμα, ούτε ο νους ούτε το εγώ και η προσωπικότητα αλλά η Συνειδητότητα που κάνει κάθε εμπειρία δυνατή και φωτίζει κάθε εμπειρία, κάνει δηλαδή δυνατή την επίγνωση της εμπειρίας. Έχουμε δηλαδή συνείδηση ή επίγνωση της εξωτερικής πραγματικότητας, του σώματος και των ψυχολογικών καταστάσεων χάρις στο φως της Συνειδητότητας.

Αυτή η Συνειδητότητα είναι η αληθινή μας φύση και το πάντα παρόν ακίνητο και σταθερό φόντο (υπόβαθρο) κάθε εμπειρίας. Είτε αντιλαμβανόμαστε κάτι μέσα από τις αισθήσεις, είτε αντιλαμβανόμαστε μια ψυχολογική κατάσταση (σκέψη, συναίσθημα, παρόρμηση, κ.λπ.) αυτό οφείλεται στο φως της Συνειδητότητας που είναι συνεχώς παρούσα (η Συνειδητότητα) ως ένας σιωπηλός κενός (περιεχομένου) χώρος, που είναι το σταθερό σιωπηλό, αμετάβλητο, ακίνητο υπόβαθρο στο οποίο εμφανίζονται όλες οι εμπειρίες.

Προσοχή και Συνειδητότητα

Έχουμε την ικανότητα να αντιλαμβανόμαστε τον εξωτερικό κόσμο αλλά και τον ψυχολογικό μας κόσμο επειδή η Συνειδητότητα αντανακλά στον νου (όπως το φως του ήλιου στο φεγγάρι) και με το φως της Συνειδητότητας ο νους γίνεται ικανός να έχει αντιλαμβάνεται τις μορφές, ψυχολογικές (σκέψεις, συναισθήματα, κ.λπ.) και εξωτερικές (ήχους, εικόνες, κλπ.). Ακριβέστερα είναι η Συνειδητότητα που αντιλαμβάνεται τις μορφές μέσω του νου.

Αυτό που λέμε προσοχή είναι η αντανακλώμενη στον νου Συνειδητότητα, είναι η Συνειδητότητα που λειτουργεί μέσα από τον νου.

Αν στρέψουμε την προσοχή μέσα μας στην πηγή της (Συνειδητότητα), τότε αποκτούμε επίγνωση της Συνειδητότητας αυτής καθαυτής ως ένα σιωπηλό κενό γεμάτο ζωή. Στην πραγματικότητα βέβαια η ίδια η Συνειδητότητα έχει επίγνωση του Εαυτού της αλλά η αίσθηση του εγώ (που ταυτίζεται με την Συνειδητότητα και το σώμα) δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι εμείς (ως σώμα-νους-εγώ) αντιλαμβανόμαστε την εσωτερική σιωπηλή παρουσία της Συνειδητότητας (ή απλά εσωτερική σιωπή).

Αν συμβεί μια πιο βαθιά απορρόφηση του νου μας στην εσωτερική σιωπή, τότε υποχωρεί προσωρινά (καταλαγιάζει) η αίσθηση εγώ και επέρχεται η μη-δυαδική κατάσταση κατά την οποία η Συνειδητότητα βιώνει τον Εαυτό της χωρίς προσμίξεις άλλης εμπειρίας.

Αυτεπίγνωση και επίγνωση

Η επίγνωση του αληθινού μας Εαυτού μας (Συνειδητότητα, που γίνεται αντιληπτός ως μια σιωπηλή παρουσία) είναι αυτό που πραγματικά  αναφέρεται ο όρος αυτεπίγνωση και όχι η επίγνωση του σώματος και των περιεχομένων του νου και της ψυχολογίας μας γενικότερα (σκέψεις, φαντασίες, ιδέες, συναισθήματα, παρορμήσεις, επιθυμίες, κ.λπ.).

Μπορούμε να έχουμε επίγνωση του σώματος, των σκέψεων και των συναισθημάτων είτε βρισκόμαστε σε κατάσταση λησμονιάς (δηλαδή, χωρίς να είμαστε σε συνειδητή επίγνωση του ‘Είμαι’ και της σιωπηλής παρουσίας της Συνειδητότητας (Είναι, Άτμαν), είτε σε κατάσταση αυτεπίγνωσης, όντας δηλαδή, σε συνειδητή επίγνωση της αίσθησης ‘Είμαι ή ‘Υπάρχω’ και της εσωτερικής σιωπής.

Για να είμαστε σε αυτεπίγνωση (σε επίγνωση του ‘Είμαι και της σιωπής) απαιτείται εγρήγορση και προσοχή. Αυτή η συνειδητή κατάσταση μας επιτρέπει να αντιλαμβανόμαστε με απόσπαση και καθαρότητα οτιδήποτε συμβαίνει στο σώμα και στον νου καθώς επίσης στον κόσμο των αισθήσεων.

Η κατάσταση ταύτισης και το εγώ

Όταν δεν έχουμε γνώση σχετικά με την αληθινή μας φύση και δεν είμαστε συνειδητοί της εσωτερικής σιωπηλής παρουσίας του Είναι ζούμε ταυτισμένοι με το σώμα, τον νου (σκέψεις, συναισθήματα, παρορμήσεις, φαντασίες, κ.λπ.) και τα εξωτερικά αντικείμενα. Εξ αιτίας της άγνοιας και του ασυνείδητου τρόπου ζωής, αναπτύσσονται στον ψυχισμό μας οι διάφορες εγωϊκές τάσεις και η ψευδαίσθηση ότι είμαστε το σώμα γεννημένο την τάδε χρονιά και προορισμένο να πεθάνει σε μερικά χρονιά. Εξ αιτίας της άγνοιας και της λησμονιάς της αληθινής μας φύσης και της ταύτισης με το σώμα και τον νου αναπτύσσεται υπερβολικά ο εγωϊκός εαυτός και οι τάσεις στον ψυχισμό μας και προκαλούν σωματική, νοητική και συναισθηματική δυσαρμονία και δυσλειτουργία, λανθασμένες δράσεις, δυσαρμονικές σχέσεις, και τελικά δυστυχία, πόνο και ασθένειες.

Αυτεπίγνωση και ευτυχία

Μια ζωή χωρίς επίγνωση της αληθινής μας φύσης είναι κενή και γεμάτη ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα, μικρά, μεγάλα έως και χαοτικά. Μια ζωή χωρίς γνώση και συνείδηση της θεϊκής μας φύσης είναι μια μηχανική ζωή, μια ζωή επιβίωσης και φευγαλέων εμπειριών, απόλαυσης, χαράς και πόνου, παρά μια ζωή πληρότητας, αρμονίας και δημιουργικότητας.

Το σημαντικότερο όλων που έχουμε σε αυτόν τον κόσμο είναι η ίδια μας η ζωή και όχι τα αντικείμενα και τα αποκτήματα που μπορεί να έχουμε συσσωρεύσει. Αν δεν είχαμε ζωή και συνείδηση ότι είμαστε ζωντανοί, τίποτε από όλα αυτά (γνώσεις, εμπειρίες, αποκτήματα, σχέσεις, κ.λπ.) που έχουμε προσθέσει στον  εαυτό μας στο πέρασμα του χρόνου δεν θα υπήρχε.

Και αυτό που λέμε ζωή είναι η ιδία μας η Ύπαρξη, η Ψυχή μας, το Είναι που είναι πέρα από το σώμα και τον νου. Η άμορφη, αναίτια Ύπαρξη-Συνειδητότητα είναι η πηγή από την οποία γεννιούνται και έχουν ζωή το σώμα και ο νους.

Ύπαρξη – Συνειδητότητα – Ευδαιμονία

Ο αληθινός μας Εαυτός ή θεϊκό Είναι, είναι άφθαρτη, αιώνια, ακατάστρεπτη και πανταχού παρούσα Ύπαρξη και η πηγή και η ουσιαστική φύση κάθε μορφής στο σύμπαν. Ο αληθινός Εαυτός είναι επίσης αγνή Συνειδητότητα καθώς επίσης πληρότητα, η ειρήνη και ευδαιμονία χωρίς όρια και περιορισμούς.

Υπάρχουμε και όλα υπάρχουν χάρις στην Συνειδητότητα ή Πνεύμα και αυτή η Συνειδητότητα εκδηλώνεται μέσα μας και μέσα σε όλα όσα υπάρχουν. Η Συνειδητότητα είναι η ουσιαστική φύση όλων, το πιο βαθύ ‘μέρος’ της ύπαρξης μας και η φύση της είναι αιώνια, άφθαρτη αθάνατη, αμετάβλητη, Ύπαρξη-Συνειδητότητα-Ευδαιμονία (Σατ-Τσιτ-Ανάντα στα σανσκριτικά).

Το υπαρξιακό κενό

Αν δεν έχουμε επίγνωση της θεϊκής Ύπαρξης μας, αν αγνοούμε τον αληθινό μας Εαυτό, την θεϊκή μας Ουσία, που δίνει ζωή και νόημα σε όλα όσα υπάρχουν δεν μπορούμε να ζήσουμε με πληρότητα και βαθιά ικανοποίηση.

Πάντα θα νοιώθουμε ένα υπαρξιακό κενό το οποίο θα προσπαθούμε μάταια να γεμίσουμε με ψευδαισθησιακές αισθητηριακές εμπειρίες, αντικείμενα και απολαύσεις των αισθήσεων. Αν δεν ζούμε σε συνειδητή επαφή με το Είναι μας (Ψυχή, Άτμαν Συνειδητότητα) και κάθε μας ενέργεια, πράξη, σκέψη, συναίσθημα δεν δονείται σε αρμονία με την Ψυχή μας, δεν γίνεται να ζούμε με αρμόνια, αγάπη και πληρότητα, πάντα κάτι θα λείπει.

Όσες φόρες νοιώσαμε πληρότητα μέσα μας, μια ανώτερη ευτυχία ήταν επειδή έστω και άθελα μας ήρθαμε σε επαφή με την θεϊκή μας ουσία. Όμως λόγω άγνοιας και έλλειψης διάκρισης και καθαρής αντιληπτικότητας δεν το συνειδητοποιούμε και συνδυάζουμε αυτήν την ευτυχία με το εξωτερικό γεγονός.

Αισθητηριακές εμπειρίες και ευτυχία

Ένα εξωτερικό γεγονός μπορεί να λειτουργήσει σαν καταλύτης και να έρθουμε σε επαφή (ασυνείδητα) με την αληθινή μας φύση και έτσι να νοιώσουμε μια χαρά, μια έκσταση, μια πληρότητα πρωτόγνωρη. Όμως αυτή η ομορφιά δεν προήλθε από το εξωτερικό γεγονός ή το αντικείμενο αλλά από το Είναι μας, την αιώνια Ύπαρξη μας και επίσης από την σάττβα δόνηση του νου μας.

Αυτή η ομορφιά είναι συνεχώς παρούσα μέσα μας αλλά σκεπάζεται από το εγώ και την συνεχή κίνηση του νου, που προβάλει συνεχώς εικόνες, φαντασίες, σκέψεις, συναισθήματα, παρορμήσεις και επιθυμίες. Η ταύτιση με τις μορφές (αισθητηριακές και ψυχολογικές) τραβάει όλη την προσοχή σε αυτές και έτσι χάνουμε την αντίληψη του Είναι μας, που εκδηλώνεται μέσα μας ως η εσωτερική σιωπηλή παρουσία.

Σε στιγμές που εκπληρώνεται κάποια μεγάλη μας επιθυμία, που κάτι σημαντικό για εμάς πραγματοποιείται, οι νοητικές διακυμάνσεις και το εγώ καταλαγιάζουν για λίγο και τότε βιώνουμε την ομορφιά, την ευτυχία και την πληρότητα της Ύπαρξης μας (Ψυχή, Συνειδητότητα, Άτμαν), που πότε δεν γεννιέται και πότε δεν πεθαίνει, που υπερβαίνει κάθε τι που έχει μορφή, υλική ή ενεργειακή.

Εξ αιτίας όμως του πέπλου της άγνοιας, της έλλειψης διάκρισης και γνώσης, δεν αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή η ομορφιά, η ευτυχία και η πληρότητα πηγάζουν από μέσα μας, από το Είναι μας και δεν έχουν  τίποτα να κάνουν με το αντικείμενο, με την επιτυχία ή την εκπλήρωση της επιθυμίας.

Ανακαλύψτε την ευτυχία που υπάρχει ήδη μέσα σας

Αντί λοιπόν να περιμένουμε να πραγματοποιηθεί κάποια στιγμή ένα μας όνειρο ή μια σημαντική επιθυμία για να νοιώσουμε ευτυχισμένοι και πλήρεις (προσωρινά βέβαια και για λίγο) μπορούμε εδώ και τώρα να νοιώσουμε την πάντα παρούσα πληρότητα, ειρήνη και χαρά της Ύπαρξης στρέφοντας συνειδητά την προσοχή μέσα μας, στο κέντρο της ύπαρξης μας, στο Είναι μας, που η φύση του είναι αιώνια και άφθαρτη ειρήνη, πληρότητα και ευδαιμονία.

Όλο το ‘μυστικό’ για μια ζωή πληρότητας, αρμονίας, ευτυχίας και ικανοποίησης είναι να είμαστε κάθε στιγμή με ένα νου ήρεμο (σαττβικό) σε επίγνωση της θεϊκής μας φύσης (Συνειδητότητα, εσωτερική σιωπηλή παρουσία).

Επειδή η αληθινή μας φύση είναι η προσωποποίηση της πληρότητας, της ειρήνης και της ευδαιμονίας, ό,τι και να κάνουμε όντας σε επαφή με το Είναι βιώνουμε πληρότητα, ειρήνη και ικανοποίηση.

Όταν είμαστε εδραιωμένοι στην θεϊκή μας ουσία βιώνουμε αγάπη όποια  και να είναι η εμπειρία μας, ό,τι και να κάνουμε ή αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις (πρόσωπα, ζώα, φυτά, φύση, καταστάσεις).

Ψυχολογικές καταστάσεις γνωστές ως βαρεμάρα, ανικανοποίητο, υπαρξιακό κενό, αίσθηση μοναξιάς, κάτι μου λείπει είναι αδύνατες για όποιον ζει στο κέντρο του, σε συνειδητή ένωση με το Είναι του. Οι παραπάνω ψυχολογικές καταστάσεις συμβαίνουν όταν ζούμε ταυτισμένοι με την περιφέρεια, δηλαδή με το σώμα, τον νου και το εγώ, και τις εκφράσεις του, όπως επιθυμίες, προσκολλήσεις, αρέσκειες και απαρέσκειες, φόβος, υπερηφάνεια και θυμός.

Αυτεπίγνωση και μη ταύτιση

Όταν είμαστε αρκετά απορροφημένοι στην εσωτερική σιωπή, στο Είναι μας (κάτι είναι δυνατό με συστηματική άσκηση), δύσκολα το εγώ μπορεί να μας κλέψει την προσοχή και να εκδηλωθεί με σκέψεις, φαντασίες, παρορμήσεις, επιθυμίες και συναισθήματα.

Αν αφεθούμε έστω και για λίγο και χάσουμε την εγρήγορση και την βαθιά επαφή με την εσωτερική σιωπή δίνουμε χώρο στο εγώ και τον εξωτερικό νου (Μάνας στα σανσκριτικά) να αρχίσουν το παιχνίδι τους και να προβάλουν φαντασίες, σκέψεις, επιθυμίες και συναισθήματα και να μας κάνουν να ταυτιστούμε με αυτά.

Στο κέντρο υπάρχει πάντα ειρήνη, πληρότητα, τελειότητα, σιωπή, μακαριότητα και στην περιφέρεια (για όσο το εγώ είναι ζωντανό) φασαρία, ανησυχία, ταραχή, ανικανοποίητο, δυσαρμονία, έλλειψη, απόλαυση και διαφόρων ειδών δυστυχία.

Είναι στο χέρι μας να ζούμε από το κέντρο ή από την περιφέρεια. Συνειδητοί της πληρότητας και της ειρήνης της θεϊκής μας ουσίας στο κέντρο τη ύπαρξης μας και συνειδητοί του τι συμβαίνει στην ψυχολογία μας ή μηχανικά και ασυνείδητα, ταυτισμένοι με την περιφέρεια (σώμα, σκέψεις, συναισθήματα, παρορμήσεις, κ.λπ.).

Πως να σταματήσουμε την ταύτιση και να παραμένουμε σε αυτεπίγνωση

Καθώς το εγώ μας είναι αρκετά δυνατό και ως εκ τούτου είναι αρκετά δυνατή η ταύτιση με το σώμα και τον νου (σκέψεις, συναισθήματα, παρορμήσεις, κ.λπ.), απαιτείται σταθερή συστηματική προσπάθεια και άσκηση, για να απαγκιστρωθούμε (αποσπαστούμε, αποταυτιστούμε) από το σώμα, τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις παρορμήσεις, κ.λπ., και  τις αισθητηριακές μορφές και να αρχίσουμε να ζούμε συνειδητά από το κέντρο μας σε συνειδητή επαφή με το Είναι.

Έρευνα της αυτεπίγνωσης και της ταύτισης

Ανάμεσα σε αυτά που είναι απαραίτητο να κάνουμε για να ζούμε από το κέντρο μας και όχι από την περιφέρεια (σώμα, νους, εγώ), είναι να ερευνήσουμε και να ψάξουμε τι είναι το εγώ, πως γίνεται η ταύτιση με το σώμα, τις σκέψεις και τα συναισθήματα και να ερευνήσουμε πως είναι να είμαστε σε επίγνωση της αληθινής μας φύσης, της εσωτερικής σιωπηλής παρουσίας ή απλά εσωτερικής σιωπής.

Είναι κάτι περισσότερο από απαραίτητο να ερευνήσουμε και να μελετήσουμε ξανά και ξανά την κατάσταση της ταύτισης και της αυτεπίγνωσης μέχρι να μας γίνει τελείως ξεκάθαρο πότε είμαστε σε κατάσταση αυτεπίγνωσης και πότε σε ταύτιση σε όλες της τις απόψεις (διαβάστε το άρθρο, Η Ταύτιση οι απόψεις της και οι Συνέπειες της).

Είναι ουσιαστικό και θεμελιώδες να αναγνωρίσουμε τι είναι το κέντρο της ύπαρξης μας, η θεϊκή μας ουσία και πως είναι να είμαστε στο κέντρο μας, σε συνειδητή επαφή με το Είναι μας. Επειδή πρόκειται για λεπτοφυή κατάσταση είναι δύσκολο να περιγράφει με λόγια. Πάρα ταύτα όλα αυτά που διαβάζετε εδώ ή όπου αλλού ή ακούτε είναι χρήσιμοι και απαραίτητοι δείκτες που δείχνουν προς αυτή την κατεύθυνση

Χρησιμοποιείστε αυτούς τους δείκτες ως βοήθεια για την έρευνα σας και όχι ως απόλυτη αλήθεια. Θυμίζω εδώ την γνωστή ρήση, το δάκτυλο που δείχνει το φεγγάρι δεν είναι το φεγγάρι. Οι δείκτες δεν είναι η αλήθεια, αλλά το δάκτυλο που δείχνει προς την αλήθεια. Χρησιμοποιείστε τους δείκτες για να ερευνήστε και να μάθετε από την δική σας εμπειρία.

Σταμάτημα των ταυτίσεων

Και βέβαια πρέπει να βρούμε τρόπους για να μην ξεχνιόμαστε, να μην ξεχνάμε να είμαστε σε επίγνωση του Εαυτού μας, της εσωτερικής σιωπηλής παρουσίας του Είναι (αυτεπίγνωση), να σταματάμε την ταύτιση και να επιστρέφουμε στο κέντρο μας στην εσωτερική σιωπηλή παρουσία.

Σημείωση

Σχετικά με στις μεθόδους να σταματάμε την ταύτιση και τις μεθόδους να παραμένουμε σε αυτεπίγνωση και να αναπτύξουμε την αυτεπίγνωση σας προτείνω να διαβάσετε το βιβλίο μου: Η Τέχνη του να Ζεις Συνειδητά την Στιγμή.

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος προς την ευτυχία και την ελευθερία από το να σταματήσουμε κάθε είδους ταύτιση και να παραμένουμε συνεχώς σε βαθιά αυτεπίγνωση, δηλαδή, σε βαθιά επαφή με την εσωτερική σιωπή, την ειρήνη και την πληρότητα του Είναι. Και αυτό είναι δυνατό μόνο με συνεχή συστηματική άσκηση, υπομονή και επιμονή.

Ανεξάρτητα από την μέθοδο, τον τρόπο ή τις τεχνικές που μπορεί να χρησιμοποιήσουμε για να σταματήσουμε την ταύτιση και να επανέλθουμε σε αυτεπίγνωση η ουσία παραμένει η ίδια. Να σταματήσουμε την ταύτιση και να αποκτήσουμε και να διατηρήσουμε την επαφή με την σιωπηλή παρουσία του Είναι μέσα μας.

Η Βίωση του εγώ και του Είναι

Η Ύπαρξης μας, το Είναι μας, βιώνεται σαν μια σιωπή γεμάτη ζωή. Βιώνεται σαν μια ήσυχη, σιωπηλή παρουσία, πληρότητα, ειρήνη, ελευθερία. Είναι σαν ένα σιωπηλό κενό που δεν έχει κανενός είδους ταυτότητα. Δηλαδή δεν βιώνουμε ότι είμαστε αυτή η σιωπή με τον ίδιο τρόπο που νιώθουμε ότι είμαστε το σώμα και το εγώ, το πρόσωπο που λέγεται Γιάννης ή Μαρία, κ.λπ.

Η εγωϊκή ταυτότητα (το εγώ είμαι ο τάδε ή ο δεινά) έχει μια αίσθηση προσωπικής ταυτότητας, μας κάνει να νιώθουμε ταυτισμένοι με την συγκεκριμένη μορφή και ότι είμαστε ένα συγκεκριμένο άτομο ξεχωριστό από τους άλλους.

Από την άλλη μεριά, η σιωπηλή παρουσία του Είναι δεν έχει κανενός είδους αίσθησης ταυτότητας. Δεν είναι κάτι συγκεκριμένο, κάτι προσδιορισμένο, δεν έχει κάποια μορφή (γι’ αυτό λέγεται άχτιστο φως από τους χριστιανούς, ή φωτισμένο κενό στην ανατολή), δεν είναι ούτε μεγάλο, ούτε μικρό, ούτε άπειρο, ούτε περιορισμένο, ούτε κενό ούτε μη κενό, είναι πέρα από κάθε περιγραφή, αλλά πάρα ταύτα άμεσο στην εμπειρία μας.

Αν και είμαστε λοιπόν η σιωπηλή παρουσία της Συνειδητότητας, η επίγνωση της δεν έχει αυτή την αίσθηση προσωπικής ταυτότητας που δημιουργεί το εγώ. Και επειδή η βίωση του Είναι μας δεν έχει αίσθηση ταυτότητας και το εγώ μας φοβάται την ιδέα ότι δεν είμαστε τίποτα συγκεκριμένο προσπαθεί με κάθε τρόπο να διατηρήσει την αίσθηση ταυτότητας.

Ο φόβος ότι θα εξαφανιστούμε αν χάσουμε την αίσθηση ταυτότητας (που την δημιουργεί το εγώ), είναι ένα από τα σοβαρά εμπόδια στο να βυθιστούμε μέσω του διαλογισμού στο κέντρο της ύπαρξης μας και στο να ζούμε από στιγμή σε στιγμή από το κέντρο της Ύπαρξης μας. Αυτός ο φόβος είναι πιο έντονος στην αρχή, αλλά ξεπερνιέται σταδιακά μέσα από την άσκηση, την εμπειρία, την καλύτερη κατανόηση, το αδυνάτισμα και την εξάλειψη των εγωϊκών τάσεων και την εμβάθυνση στον διαλογισμό και την αυτεπίγνωση.

Για όσο το εγώ μας είναι δυνατό και είμαστε ταυτισμένοι με αυτό, όταν αντιλαμβανόμαστε την εσωτερική σιωπή θα έχουμε την αίσθηση ‘εγώ’ αντιλαμβάνομαι την σιωπή ή την σιωπηλή κενότητα. Αυτό είναι φυσικό, αλλά καθώς θα εμβαθύνουμε στην σιωπή, η αίσθηση ‘εγώ’ θα ξεθωριάζει μέχρι που στην βαθιά απορρόφηση αυτή ή αίσθηση ‘εγώ’ χάνεται τελείως. Το εγώ μας πιθανόν να νιώσει φόβο να χάσει την αίσθηση ταυτότητας (αν και πολύ ευχάριστα δέχεται να την χάσει όταν πάει για ύπνο) και μπορεί να υπάρξουν στιγμές που μπορεί να νιώσουμε (το εγώ μας) και μεγάλο φόβο από την αίσθηση ότι χάνουμε την ταυτότητα μας. Να θυμάστε πως ο φόβος είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του εγώ, από την φύση το εγώ φοβάται χίλια δυό πράγματα. Φτάνει μέχρι και να έχει εμμονή με ανύπαρκτους φανταστικούς κινδύνους, γνωστές ως φοβίες. Όμως ο φόβος δεν είναι μια πραγματικότητα, αλλά μια ενεργειακή αντίδραση που δημιουργήθηκε από την άγνοια, την ασυνειδησία και την ταύτιση με ρίζα-αιτία την άγνοια ότι είμαστε αθάνατη, ακατάστρεπτη Συνειδητότητα.

Σταδιακά μέσα από την άσκηση, την εμπειρία και την γνώση, την διάλυση του εγωϊκού νου και την ανάπτυξη του σάττβα στον του νου θα ξεπεράσουμε αυτόν τον φόβο, όπως και όλους τους άλλους φόβους. Θα κατανοήσουμε επίσης ότι το εγώ είναι κάτι ψευδαισθησιακό και ότι αν χάσουμε το εγώ απλά θα χάσουμε την ψεύτικη ταυτότητα μας και την δυστυχία μας, και όχι την ζωή μας, την ύπαρξη μας. Όταν συνειδητοποιήσουμε ότι με την εξάλειψη του εγώ κερδίζουμε την ελευθερία και την ευτυχία μας και ότι ο Εαυτός μας δεν είναι το εγώ αλλά το Είναι, τότε το εγώ δεν θα έχει δύναμη επάνω μας.

Χρειάζεται λοιπόν να στραφούμε μέσα μας και να ερευνήσουμε με πλήρη προσοχή, παρατήρηση και διάκριση πως είναι να είσαι σε επίγνωση της εσωτερικής σιωπής και να αποκτήσουμε όλο και πιο ξεκάθαρη αντίληψη της εσωτερικής σιωπής.

Αυτό είναι μια συνεχής διαδικασία που απαιτεί να εμβαθύνουμε όλο και περισσότερο στην αυτεπίγνωση (επίγνωση της σιωπηλής παρουσίας του Είναι), και που τελειώνει μόνο στην φώτιση (απελευθέρωση, αυτοπραγμάτωση).

Η ουσία της πνευματικής άσκησης

Όσο προχωράμε στη διάλυση του εγώ και ο νους γίνεται πιο αγνός-σαττβικός, διάφανος, φωτεινός, διαυγής και σταθερός η αυτεπίγνωση, βαθαίνει και αλλάζει επίπεδα. Δεν είναι πως η αληθινή μας φύση αλλάζει, αφού είναι αιώνια και αμετάβλητη, αλλά είναι η αντίληψη μας που αλλάζει, καθώς ο νους αδειάζει από βαριές εγωϊκές ενέργειες και δονήσεις και γίνεται ελαφρύς, διαυγής, ήρεμος, συγκεντρωμένος, σταθερός, διαπεραστικός, σαττβικός. Όσο πιο διαυγής και διάφανος γίνεται ο νους μας, τόσο πιο καθαρή, βαθιά και πλήρης γίνεται η βίωση του Είναι μας.

Αυτεπίγνωση και αγνότητα του νου

Όλη η πνευματική εργασία σχετίζεται με την αυτεπίγνωση, την αποταύτιση από τις σκέψεις, τα συναισθήματα, το σώμα και το εγώ, τον εξαγνισμό του νου και την μετατροπή του σε σαττβικό και την διάλυση του εγώ σε όλες του τις εκφράσεις.

Το κέντρο της πνευματικής προσπάθειας δηλαδή του δρόμου προς την ελευθερία, την αλήθεια, την πληρότητα, την αγάπη, την ειρήνη, την σοφία και την ευδαιμονία είναι να σταματάμε την ταύτιση με το σώμα και το νου (σε όλες του τις εκφράσεις: σκέψεις, συναισθήματα, φαντασίες, προβολές) και να εμβαθύνουμε στην αυτεπίγνωση (συνειδητή επαφή με την σιωπηλή παρουσία του Είναι.

Είναι να διαλύουμε τις εγωϊκές ενέργειες και να ελευθερώνουμε χώρο στο νου ώστε να μπορούμε να βιώνουμε όλο και πιο καθαρά ( χωρίς παρεμβολές ή προσμίξεις άλλων αντιλήψεων), χωρίς διακοπές και αβίαστα την ειρήνη και την ευδαιμονία του θεϊκού μας Είναι. Όλες οι τεχνικές οι μέθοδοι και οι πρακτικές έχουν σκοπό να πετύχουμε τα παραπάνω.

Εξάσκηση, διερεύνηση και εφευρετικότητα

Είναι σημαντικό και απαραίτητο να γίνεται ερευνητικοί, εφευρετικοί και καινοτόμοι ώστε να ξεπεράσετε όλες τις δυσκολίες και τα εμπόδια που σας κρατούν σε ταύτιση με το σώμα, το νου και το εγώ με τις διάφορες εκδηλώσεις του.

Να θυμάστε ότι δεν αρκεί να επαναλαμβάνετε μηχανικά αυτά που μάθατε. Χρειάζεται να γίνετε ερευνητές και εφευρέτες και να ξεδιπλώσετε την εσωτερική σας σοφία για να βρείτε τους δικούς τρόπους να αντιμετωπίσετε το πολυδιάστατο εγώ που ειδικά στην αρχή αντιστέκεται με κάθε τρόπο γιατί δεν θέλει να εγκαταλείψει τις ψευδαισθήσεις και τις συνήθειες του.

Ο καθένας σύμφωνα με την αντίληψη και την κατανόηση του θα πρέπει να εξασκήσει με ενδιαφέρον τις μεθόδους ή τεχνικές που έμαθε και τελικά να βρει τον δικό του τρόπο να τις εφαρμόσει σύμφωνα με την εμπειρία του, την ευφυΐα και κατανόηση του. Η βάση κάθε μεθόδου παραμένει η ιδία αλλά ο καθένας βάζει πάντοτε την δίκη του πινελιά και να την ενσωματώσει με τον δικό του μοναδικό τρόπο όπως γίνεται και με όλα τα εξωτερικά πράγματα.

Ας δούμε για παράδειγμα τους κορυφαίους αθλητές του κόσμου. Αν και οι βασικές αρχές της τεχνικής εφαρμόζονται από όλους κανείς δεν παίζει ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και παρά ταύτα όλοι έχουν υψηλή απόδοση.

Επίσης θα πρέπει να βρείτε δικούς σας τρόπους για να πετύχετε τους στόχους σας. Πάντα έχει μεγαλύτερη δύναμη, αποτελεσματικότητα και αξία αυτό που εμείς βρίσκουμε διότι αυτό πηγάζει από μέσα μας και γι’ αυτό είναι πλήρως κατανοητό σε εμάς και το χειριζόμαστε με μεγαλύτερη ευχέρεια. Επίσης αυτό προέκυψε από τις δίκες μας ανάγκες και προκλήσεις που είχαμε να αντιμετωπίσουμε και γι’ αυτό και ανταποκρίνεται καλυτέρα και αποτελεσματικότερα στις ανάγκες μας.

Σημαντικές απόψεις της άσκησης

Σας θυμίζω ξανά πως πέρα από την ανάπτυξη της αυτεπίγνωσης και το σταμάτημα της ταύτισης από στιγμή σε στιγμή σημαντικές απόψεις της άσκησης είναι η μελέτη και ο στοχασμός σε αυτά που μελετάμε, η έρευνα των διδασκαλιών, ο διαλογισμός και η αυτοέρευνα (που είναι οι δύο θεμελιώδεις τρόποι ανάπτυξης της αυτεπίγνωσης), η έρευνα του νου, του εγώ και των εμπειριών, η παρατήρηση, η διερεύνηση, η κατανόηση και η διάλυση του εγώ σε όλες του τις εκφράσεις.

Η αναγκαιότητα της εξάλειψης του εγώ

Η διάλυση των εγωϊκών τάσεων (και τελικά η πλήρης διάλυση του εγώ) είναι απαραίτητη διότι αυτές προκαλούν την ταύτιση με το σώμα, το νου και τα αντικείμενα των αισθήσεων αλλά και την δυστυχία μας. Και βέβαια οι εγωϊκές τάσεις είναι που καλύπτουν την αληθινή μας φύση και μας εμποδίζουν να την αναγνωρίσουμε και να την βιώνουμε πλήρως και αδιαλείπτως.

Είναι αναγκαίο να προχωρούμε σταδιακά στον εξαγνισμό του νου και στην διάλυση των διάφορων απόψεων του εγώ για να μπορούμε όλο και πιο εύκολα και για περισσότερο χρόνο να παραμένουμε σε αυτεπίγνωση και να βιώνουμε την πληρότητα, την ελευθερία, την ειρήνη και την ευδαιμονία της ύπαρξης.

Όσο περισσότερο αδυνατίζει το εγώ τόσο περισσότερο ο νους γίνεται διαυγής, φωτεινός, σταθερός και εστιασμένος και επανέρχεται η αρμόνια στα διαφορά επίπεδα της ύπαρξης μας (σώμα, ενέργεια, συναίσθημα, νους) με αποτέλεσμα να μειώνεται η δυστυχία και να ζούμε όλο και περισσότερο με ειρήνη, πληρότητα, ικανοποίηση, ενότητα δημιουργικότητα.

Για να κάνει κανείς αυτήν εργασία με τον εαυτό του απαιτείται πρώτα από όλα μια βαθιά ‘επιθυμία ή δίψα’ για αλλαγή, η οποία βέβαια δεν προέρχεται από το εγώ αλλά από την Ψυχή μας.

Το εγώ είναι η μηχανικότητα και ο χρόνος μέσα μας, και η μηχανικότητα δεν ξέρει τίποτα άλλο από το να επαναλαμβάνει μηχανικά και ασυνείδητα τις ίδιες ή παρόμοιες καταστάσεις. Δεν μπορεί η μηχανικότητα από την φύση της να αναζητήσει κάτι συνειδητό, κάτι που είναι έξω από τον χρόνο, τον χώρο, την αιτία και το αποτέλεσμα.

Αυτό είναι κάτι που αφορά την αληθινή μας φύση, την Ψυχή μας, και από εκεί προέρχεται η ώθηση να αναζητήσουμε την ολοκλήρωση, την ελευθερία, την πληρότητα, την αιωνία ζωή και την ευτυχία δίχως όρια. Για να διαβάζεις αυτές τις γραμμές είναι βέβαιο ότι η ψυχή σου σε ωθεί να ψάξεις την Αλήθεια που δεν είναι τίποτα άλλο πάρα ο ίδιος σου ο Εαυτός στην Ουσία του (Συνειδητότητα).

Ο αληθινός μας Εαυτός (Είναι, Ψυχή, Συνειδητότητα) είναι που μας ωθεί να ξαναγυρίσουμε σπίτι μας (στην Ιθάκη της Ψυχής), αλλά είναι το όχημα και κύρια ο νους μας που πρέπει να προετοιμαστεί και να συνεργαστεί με το Είναι για να γίνουμε συνειδητοί αυτού που πάντοτε ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε, Αιώνια Ύπαρξη, Συνειδητότητα και Ευδαιμονία.

Είθε η χάρη του Θεού να σας ελευθερώσει από τα δεσμά της ταύτισης με τον νου και το σώμα και να ‘ενωθείτε’ συνειδητά με το Θεϊκό σας Είναι!

Ο αληθινός Εαυτός είναι αναίτια Ύπαρξη-Συνειδητότητα καθώς επίσης πληρότητα, η ειρήνη και ευδαιμονία χωρίς όρια και περιορισμούς. Είναι η πηγή και το στήριγμα του σώματος, του νου και όλης της δημιουργίας.

🌺 Ειρήνη, Αγάπη, Αρμονία